Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010
Αντ'αυτής
Αντ’αυτής
Μικρή εξουσία μαμά
Μικρή εξουσία μπαμπά
Γιατί η μεγάλη καραδοκεί
Εκεί έξω.
Κ. Παπαλεωνίδα
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΛΙΜΝΗ...
1. Άμεση αποκατάσταση των λειτουργιών του Περιβάλλοντος της Ηλείας, όπου έχουν διαταραχθεί και κυρίως την επαναφορά των αποξηραμένων ζωντανών υγροβιότοπων διεθνούς σημασίας, όπως της Μουριάς.
2. Ορθολογική διαχείριση του νερού της λίμνης Μουριάς που αποβάλλεται (!!!) στο Ιόνιο.
3. Ισοσκελισμό Οικονομίας-Περιβάλλοντος .
4. Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων σχετικά με το προαναφερθέν έργο. Ως προς αυτό, ζητείται η δημοσιοποίησή της και η άμεση πρόσβαση κάθε ενδιαφερόμενου πολίτη σε αυτήν.
Απευθύνεται έκκληση και πρόσκληση σε όλους τους ευαισθητοποιημένους πολίτες, Ηλείους και μη,φορείς και οικολογικές οργανώσεις να στηρίξουν με τη συμμετοχή τους την Επιτροπή Φίλων - Προστατών της λίμνης Μουριάς που συστήνεται με σκοπό την προστασία και ανάδειξη αυτού του μοναδικού για τη σημασία του υγροβιότοπου, μέσα από συγκεκριμένες δράσεις και πρωτοβουλίες κινητοποίησης. Το θέμα της διάσωσης του Περιβάλλοντος είναι ηθικό. Πρέπει να προστατεύσουμε τα κρινέλια και όλα τα έμβια όντα που συνεχίζουν να έρχονται κάθε χρόνο στη λίμνη τους, «θεμελιώνοντας δικαιώματα χρησικτησίας, ίδια με τους ανθρώπους».
Καλλιόπη Παπαλεωνίδα (Γενική Γραμματέας Συνδέσμου των εν Αθήναις Πυργίων)
Τρίτη 25 Μαΐου 2010
Ατθίδα
Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
’Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
Από το γάλα πιο λευκή
απ’ το νερό πιο δροσερή
κι από το πέπλο το λεπτό, πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή
απ’ το χρυσάφι πιο ακριβή
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική...
Σαπφώ
Επίγραμμα
Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον έρωτα Έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
Οδυσσέας Ελύτης
Λιλήθ Εύα Ιουδήθ
Λιλήθ
Εύα
Ιουδήθ
Ρόλοι δαιμονικοί
Ειρηνικοί
Παντελώς απλοί
Στο πολυπλόκαμο
Του βίου σας
Είτε για ντυμένα
Είτε για γυμνά κορμιά
Οι πόλεμοι θα γίνονται
Πάντοτε για σας
Με τρόπαιο
Πάντοτε εσάς
Οι Νείλοι
Πάντα εσάς θα κατοικούν
Πλημμυρισμένοι
Η δίκη σας οργή
Σπάει τους δρόμους
Με τα τακούνια της
Γιατί το γάλα
Είναι θηλυκής έμπνευσης
Κι η αγωνία
Αποκλειστικό προνόμιο
Τροφού
Η άλλη όψη
Του νομίσματος
Για τις νύχτες ηδονής.
Καλλιόπη Παπαλεωνίδα
Δευτέρα 24 Μαΐου 2010
Καλή βδομάδα μ’ ένα ποίημα της Λώρας Τζάκσον, της ποιήτριας που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στις 27 Απριλίου 1929, πηδώντας από το λονδρέζικο διαμέρισμά της, στο Χάμερσμιθ. Στην απόπειρά της την ακολούθησε ο σύντροφός της Ρόμπερτ Γκρέιβς. Κανένας από τους δύο εραστές δεν σκοτώθηκε. Η Τζάκσον όμως χρειάστηκε μακρά ανάρρωση και γενναίες δόσεις μορφίνης, κάτι που την οδηγούσε συχνά σε θρυμματισμένους και παράξενους κόσμους.
Το ποίημα που επιλέγουμε ονομάζεται «Dimensions» (Διαστάσεις) και το παραθέτουμε στο πρωτότυπο, για να μη χαθεί τίποτα από το υπέροχο παιχνίδισμα με τις λέξεις και τους ήχους που δείχνει με τον αρτιότερο τρόπο την ποιητική ιδιοφυία της Τζάκσον. Είναι πραγματική απόλαυση ακόμα και για κάποιον που αγνοεί παντελώς την αγγλική γλώσσα…Διαβάστε το και θα καταλάβετε γιατί η ποίηση λυτρώνει ακόμα και όταν δεν την καταλαβαίνουμε, ακόμα και όταν γράφεται σε μία ξένη σ’ εμάς γλώσσα. Το συνταίριασμα των ήχων μας βοηθά να βρούμε την αρμονία μέσα μας και τις κρυφές διαστάσεις μας…
Dimensions
Measure me for a burial
That my low stone may neatly say
In a precise, Euclidian way
How I am three-dimensional.
Yet can life be so thin and small?
Measure me in time. But time is strange
And still and knows no rule or change
But death and death is nothing at all.
Measure me by beauty.
But beauty is death’s earliest name
For life, and life’s first dying, a flame
That glimmers, an amaranth that will fade
And fade again in death’s dim shade.
Measure me not by beauty, that fears strife.
Measure me then by love – yet, no,
For I remember times when she
Sought her own measurements in me,
How broad I was myself and tall
And deep and many-measured, moving
My scale upon her and thus proving
That both of us were nothing at all.
Measure me by myself
And not by time or love
Or beauty. Give me this last grace:
That I may be on my low stone
A gage unto myself alone
To prove that I was nothing at all.
Μια καλή κι ενδιαφέρουσα πηγή για τη Λώρα Τζάκσον – ιδιαίτερα για τους διαδρόμους της περιπέτειάς της μετά την απόπειρά της – είναι το βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου, Η λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον (εκδ. Καστανιώτης).
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
ΧΟΣΕ ΕΜΙΛΙΟ ΠΑΤΣΕΚΟ
Κάθε ποίημα του Πατσέκο είναι μια γιορτή στο Όχι…
"Γύρω από το ποιητικό ταμπεραμέντο του Πατσέκο πρέπει να πούμε ότι η ποίησή του δεν εγγράφεται μόνο στον κόσμο της φύσης, αλλά και σε εκείνον της κουλτούρας και, μέσα σ' αυτόν στο υπό σκιάν μισό του. Κάθε ποίημα του Πατσέκο είναι μια γιορτή στο Όχι, για τον Χοσέ Εμίλιο ο χρόνος είναι ο πράκτορας της παγκοσμίου καταστροφής και η ιστορία είναι ένα ερειπωμένο τοπίο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό το parti pris θα τον μετέτρεπε σε ένα Δόκτορα Pangloss από την ανάποδη, αφού επιμένει να αποδείξει ότι ζούμε στο χειρότερο δυνατό κόσμο. Ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Αφού όλοι είμαστε διπλοί, μια και περισσότερες φορές εισβάλλει στα ποιήματά του η φωνή του Ναι (...) Ο Πατσέκο εξαίρει τη νίκη της φύσης (τη βροχή) επί της κουλτούρας (την πόλη) αλλά, ανυψώνοντάς την, μήπως δεν την μετατρέπει σε λόγο ή, όπως λέει και ο ίδιος σε "γρήγορη μουσική, αντίστιξη αέρα και νερού";
Οκτάβιο Πας, 1983.
Λίγα λόγια για τον ποιητή, πεζογράφο και δημοσιογράφο Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο
«Ο Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο (Πόλη του Μεξικού, 1939) θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής και της ισπανικής γλώσσας γενικότερα. Με σπάνια ευαισθησία, διεισδυτικότητα και πρωτοφανή σεμνότητα και βαθιά γνώση της λογοτεχνίας και της ιστορίας, ο Πατσέκο πραγματεύεται κυρίως το φευγαλέο του χρόνου. Ασχολείται ακόμα με την αρχαία ιστορία του Μεξικού, την Κατάκτηση και τις σχέσεις Ισπανών – ιθαγενών, κριτικάρει την καπιταλιστική εξέλιξη του οικονομικού συστήματος και τις αδικίες του, καθώς και την οικολογική καταστροφή παγκοσμίως. Ακόμα, προβαίνει σε μια εις βάθος κριτική της ποίησης, αναγνωρίζοντας τη ματαιοδοξία της ποιητών και τα φτωχά της αποτελέσματα. Πάντως, στηρίζεται σταθερά στο έργο των προηγουμένων ποιητών, για να το ιδιοποιηθεί, βελτιώσει και προχωρήσει περαιτέρω. Μ’ αυτήν την έννοια, η ποίησή του μοιάζει με παλίμψηστο. Οι ποιητικέ μορφές που χρησιμοποιεί, με μεγάλη ευκολία και επιδεξιότητα, είναι μεγάλου εύρους, από τις παραδοσιακές (σονέτο, σάτιρα, χοϊκού, επίγραμμα, μύθος, μετάφραση, κλασικές παραπομπές, κ.λπ.) ως τις πιο απρόσμενες και μοντέρνες.»
(Από το βιβλίο του Γιώργου Ρούβαλη,Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο, Εσχάτη προδοσία (ανθολογία ποιημάτων 1958 – 2000) εκδ. Ηριδανός, 2010)
ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Η μυστηριώδης μέρα
Τελειώνει με τα πράγματα που δεν επιστρέφει.
Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να ανασυνθέσει
Ό,τι συνέβη ούτε καν σ’αυτή
Την πιο καθημερινή ήσυχη μέρα.
Λεπτό, ανεπανάληπτο αίνιγμα.
Θα μένει ίσως
μια σκιά, μια κηλίδα στον τοίχο
υπολείμματα στάχτης στον αέρα.
Γιατί, αλλιώτικα, τι καταδίκη
θα μας έδενε στη μνήμη για πάντα.
Μυριάδες στροφές γύρω από άδειες στιγμές.
Εγκατάλειψε
Τη σημερινή ημέρα για να συνεχίσεις την άγνοια
και τη ζωή.
Από τη συλλογή Siglo Pasado, 1999-2000 (μετάφραση Γιώργος Ρούβαλης)
ΣΤΙΓΜΗ
Το χέρι αργοσαλεύει στην τελειότητα της πλάτης,
κοιλάδα των πάντων πλην δακρύων. Θαύμα
της σάρκας που σπάει το τέλος της
και για μια στιγμή
γίνεται ιερή γη.
Από τη συλλογή Los trabajos del mar,(Οι άθλοι της θάλασσας) 1979 - 1983 (μετάφραση Γιώργος Ρούβαλης)
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΟΝ ΚΙΤΣ
Dear, dear!
Life is exactly what it looks.
Lobe may triumph in the books
Not here.
W. H. AUDEN
Με ρωτάς γιατί από κείνα τα απογέματα
όπου εφευρίσκαμε τον έρωτα δεν απομένει
ούτε μια μαρτυρία, κάποιος θλιμμένος στίχος
(Σ’ άλλο κόσμο έγινε: εκεί, η άνοιξη
Με το φως της όλα τα δυνάστευε).
Και η μόνη απάντηση είναι ότι δεν θέλω
να συλήσω έναν έρωτα άτρωτο
με λέξεις πλάγιες, με στάχτη
από κείνη την πληρότητα, από κείνο το φως.
Ο D. H. LAWRENCE ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
They look on and help
Ας μην ξεχνάμε τους πεθαμένους
που εξακολουθούν να ζουν μες στο αίμα μας.
δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε διαφορετικοί:
μόνον ονόματα και σκηνικά αλλάζουν.
Και κάθε φορά που αρχίζει ένα ποίημα
καλείς τους πεθαμένους.
Σε βλέπουν εκεί που γράφεις
σε βοηθούν.
Από τη συλλογή Iras y no volveras,(Θα πας και δεν θα ξανάρθεις) 1969 - 1972 (μετάφραση Γιώργος Ρούβαλης)
ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Στη μνήμη της Rosario Castellanos
Τι θ’ απομείνει από μένα όταν πεθάνω
παρά αυτό κλαδί ανέγγιχτο από αγωνία
αυτές οι λίγες λέξεις όπου η μέρα
άφησε στάχτες της τρομερής σκιάς του ;
Τι θ’ απομείνει από μένα όταν με πληγώσει
αυτό το τελικό εγχειρίδιο ; Θα είναι άραγε δικιά μου
η άδεια και θανατερή νύχτα
που σύντομα θα ξαναγίνει άνοιξη.
Δεν θα μείνει η δυσκολία ούτε ο κόπος
της πίστης και της αγάπης. Ο ανοιχτός χρόνος
σαν τις θάλασσες και την έρημο
θα σβήσει από την ανακατεμένη άμμο
όλα όσα διατηρεί η αλυσσοδένει.
Κι όμως αν κάποιος ζει, εγώ θα είμαι ξύπνιος.
Από τη συλλογή Los elementos de la noche, (Τα στοιχεία της νύχτας) 1958 - 1962 (μετάφραση Γιώργος Ρούβαλης)
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
ΜΙΑ ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Γυαλί και σκόνη
Και ξαφνικά εκεί που χαμηλώνουν
Τα φώτα
Ένα τρίξιμο
Μάρτυρας ξερών φύλλων
Ή μήπως φωτιάς
Βήματα κι άλλα βήματα η απάντηση
Η νύχτα τρέχει να προλάβει
Τα μεσάνυχτα είναι κοντά
Και τα γοβάκια από φτηνό γυαλί
Και σκόνη.
Καλλιόπη Παπαλεωνίδα
Σάββατο 15 Μαΐου 2010
ΤΟ ΛΙΓΟΣΤΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική μου συλλογή, Το λιγοστό του ήλιου, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.Αφιερωμένο σ'αυτούς που έφυγαν και σ'αυτούς που ήρθαν. Λιγοστά λόγια για τον ήλιο που μας ταλανίζει και που είμαστε καταδικασμένοι να ψάχνουμε πάντα. Όμως ο ήλιος υπάρχει παντού, ακόμα και γι'αυτούς που ζουν στη σκιά του.
1338
Κι όμως ο Χρόνος συνεχίζεται -
Το λέω χαρούμενη σ` όσους πονάνε τώρα -
Θα ζήσουν -
Υπάρχει Ήλιος -
Δεν το πιστεύουν τώρα –
Έμιλυ Ντίκινσον
Θέλω να επικοινωνήσουμε με τέσσερα ποιήματά μου από αυτήν τη συλλογή.
Νάνοι
Το δάσος καλπάζει
Νάνοι
Γυρίζουν ταινία
Μικρού μήκους
Μέσα σε σπιρτόκουτο.
Φιλί
Σκουριά στα χείλια
Φιλί
Ναυάγιο σε βυθό.
Ο θάνατος της ορτανσίας
Η ορτανσία
Μαδά
Στα χέρια μου
Τον θάνατό της.
Το λιγοστό του ήλιου
Κραυγές και περιττώματα
Πάνω στα σκαλιά
Σκυλιά θρηνούν
Το λιγοστό του ήλιου.
Και λίγα λόγια για μένα...
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας), του τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Βουργουνδίας και της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τον τίτλο Μηλινόη κυκλοφόρησε το 2002 από τις εκδόσεις του κυπριακού περιοδικού Ακτή. Έχω συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Ζω στην Αθήνα και εργάζομαι στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.