Μηλινόη

Δεν προσμένω πια την φωνή σου
μόνο την ακούω το βράδυ με τ’ αγιάζι
πιάνεις το φεγγάρι και τραγουδάς
ζωγραφίζεις σκιές και βουνά
στη μαρμαρένια σκάλα
με τη φωνή σου χρωματίζεις
τα πέπλα της διπλής σου φύσης
άντρας μαζί και γυναίκα
δεν παλεύεις μα συνταιριάζεις αρμονικά
τρωτές δυνάμεις
καρπός της Γής και του Άδη
σπέρνεις μια ζωή γεμάτη θάνατο
ζωντανό και κόκκινο από το αίμα
που κάθε άνοιξη τρέφει το νοτισμένο χώμα.
Μηλινόη το όνομά σου।

Από τη συλλογή Μηλινόη (Εκδόσεις Ακτή, 2002)