Καλή βδομάδα λοιπόν...όσο καλή αφήνουν κάποιοι να είναι.Βδομάδα κινητοποιήσεων, κατάθεσης του νέου ασφαλιστικού νόμου, κατάθεσης ονείρων και απέλπιδων τελικά προσπαθειών. Πάνω απ'όλα όμως ανατέλλει μια βδομάδα με τη σκιά της προηγούμενης που λίγο πριν τη δύση της μας γέμισε τρόμο, φρίκη και ανείπωτη θλίψη. Χτες, γιορτή της Μητέρας,εμείς οι μανάδες δε γιορτάσαμε. Πώς άλλωστε; Μαζί με την άτυχη - κάποτε μέλλουσα μάνα - θάφτηκε το έμβρυο που κυοφορούσε και μαζί τους ένα κομμάτι από την ανθρωπιά μας. Το επόμενο ποίημα το έγραψα για την κόρη μου όταν ήταν λίγων μηνών. Θα μπορούσε όμως να το έχει γράψει μια οποιαδήποτε μάνα, αδικοχαμένη ή μη..


Στη μικρή Ειρήνη

Κουκίδα

Μια κουκίδα

Στον ωκεανό

Ταξίδι εννέα μηνών

Στο βυθό

Τέντωμα τόξου

Χίλιες και μία φορές

Μέχρι να βρει το στόχο

Να γίνει αυτό που ήταν

Στ’όνειρο

Άνθρωπος.